Ks. Leon Dehon długo nosił w sobie pragnienie bycia zakonnikiem. W trakcie swojego pobytu w seminarium spotkał Księży Duchaczy, którzy wywarli znaczący wpływ na jego duchowość. Niedługo po święceniach spotkanie z ks. Emanuelem d’Alzona – założycielem Asumpcjonistów, również nie pozostało bez wpływu na dalsze życie Leona. Ich zawołanie: “Przyjdź Królestwo Twoje” zapadło na długo w pamięci ks. Dehona do tego stopnia, że przez pewien czas rozważał nawet wstąpienie do tego zgromadzenia. Plany Opatrzności Bożej były jednak zupełnie inne.
Przez cały czas intensywnie rozważał schowaną w sercu myśl, a zarazem obietnicę jaką złożył Bogu: „Boże, boleję widząc jak jesteś obrażany, a ja nie mogę temu zapobiec. Będę starał się wszelkimi dostępnymi środkami wynagrodzić Ci doznane zniewagi”. Szukając swojego “miejsca w Kościele” rozważał różne drogi.
Przełomową datą w tych poszukiwaniach i zmaganiach duchowych okazał się rok 1877,
w którym to ks. Dehon został kapelanem Zgromadzenia Służebnic Serca Jezusowego.
Na nowo rozpaliła się w nim chęć życia zakonnego. Po namowie kierowników duchowych - Jezuitów - i pod patronatem biskupa Thibaudiera postanowił założyć własne zgromadzenie. W tym samym roku, w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa otrzymał aprobatę ustną, a następnie 14 lipca pisemną zgodę na powstanie Oblatów Najświętszego Serca. Siedzibą zakonu było Saint Quentin. Ks. Dehon napisał zakonne konstytucje po czym rozpoczął kanoniczny nowicjat przyjmując imię Jan od Serca Jezusa. Zaledwie rok później zgromadzenie liczyło 14 osób.
W trakcie gdy zgromadzenie przeżywało swój rozkwit we Francji coraz mocniej nasilały się nastroje antyklerykalne, które doprowadziły do kasaty zakonów. Jednak prawdziwe kłopoty miały dopiero nadejść i to w zupełnie innym niespodziewanym miejscu. Problem zaczął się całkiem niewinnie w niższym seminarium, gdzie ks. Captier, wychowawca, zaczął modyfikację konstytucji zakonnych na modłę swoich rzekomych prywatnych objawień anielskich, w efekcie czego przekształcił placówkę w “Szkołę Anielską”, co znacznie odchodziło od pierwotnej myśli założyciela. Sprawa trafiła początkowo do biskupa,
a w późniejszym czasie do samej Stolicy Apostolskiej. Watykan, po zakończeniu dochodzenia, rozwiązał zgromadzenie z dniem 8 grudnia 1883 roku. Było to bardzo trudne doświadczenie dla ks. Dehona, który pomimo przeżywanych trudności nie załamał się, ale dalej wytrwale prowadził pracę duszpasterską.
Przychylny ks. Dehonowi biskup Thibaudier poprosił papieża o kolejną szansę, co zaowocowało zgodą na utworzenie nowego Zgromadzenia. Ks. Dehon wykorzystał szansę
i zabrał się do budowania dzieła od nowa. W roku 1886 odbyła się pierwsza kapituła Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego, w trakcie której ks. Dehon został wybrany generałem. Wspólnie z grupą współbraci złożył również śluby wieczyste. Był to najważniejszy moment, w którym z nową mocą zakon rozpoczął swoją misję - szerzenie kultu Serca Jezusa oraz Katolickiej Nauki Społecznej. Zostało wybrane hasło przewodnie: “Adveniat Regnum Tuum” (“Przyjdź Królestwo Twoje”). Wkrótce potem powstało też Świeckie Stowarzyszenie Najświętszego Serca, dla osób świeckich. Działalność misyjna rozszerzała się - najpierw na Niemcy, a potem zakonnicy dotarli poza Europę aż do Ekwadoru. W miejscowości Fourdrain we Francji powstał nowy dom nowicjatu.
25 lutego 1888 roku papież Leon XIII ostatecznie zaaprobował zgromadzenie co sprawiło, że zostało oficjalne zakonem na prawie papieskim (do tej pory działali na mocy prawa biskupiego). Dzięki temu Sercanie coraz śmielej angażowali się w misje i wyjazdy zagraniczne. Wkrótce też powstało kolejne Niższe Seminarium w Clairefontaine w Belgii,
a następnie pierwsza placówka w Rzymie. Jeszcze w XIX wieku Sercanie dotarli do Afryki.
W 1925 roku zmarł ks. Dehon - w tym momencie Sercanie byli już mocno zaangażowani
w działalność misyjną oraz duszpasterską. W 1926 roku zgodnie z życzeniem ojca założyciela Dom Generalny został przeniesiony z Saint Quentin do Rzymu. W 1928 roku pierwsi Sercanie przyjechali do Polski.
Sercanie dzisiaj
Dzieło Ojca Założyciela rozrosło się i przynosi obfite owoce na wszystkich kontynentach świata, gdzie Sercanie realizują i rozwijają charyzmat jaki otrzymali w darze od O. Dehona. Obecnie Księża Sercanie to ponad 2 200 księży i braci w 41 krajach na
5 kontynentach. Sercanie prężnie działają w wielu obszarach: prowadzą działalność duszpasterską w parafiach, liczne misje zagraniczne, gdzie niosą konkretną pomoc miejscowej ludności, głoszą ewangelię, konferencje, działają charytatywnie, prowadzą liczne duszpasterstwa i rekolekcje dla różnych grup społecznych. W ramach działalności misyjnej w Afryce budują studnie w Czadzie, wspierają szkoły, szpitale, różne placówki oświatowo-dydaktyczne, dbają o dożywianie dzieci i młodzieży, a także wspierają ich edukację. Sercanie wspierali również polskich lekarzy z Fundacji AfricaMed leczących potrzebujących w szpitalach misyjnych w Tanzanii i Kenii.
Wśród realizowanych w ostatnim czasie akcji warto wymienić: „Adopcję Serc” Sercański Dom dla dziewcząt – KDF na Filipinach (opieka nad dziewczynkami, które doświadczyły przemocy ze strony najbliższych), budowę szkoły podstawowej w Czadzie, dożywianie
i edukację dzieci na Filipinach, USG dla Fundacji AfricaMed, Przychodnię zdrowia
w Albanii, „Studia od Serca” dla młodzieży z Naddniestrza, a także akcję „Zbieram to”, która z powodzeniem ogarnęła całą Polskę i zaangażowała rzesze ludzi dobrej woli.
