Początek drogi - Odkrycie powołania
Leon Dehon urodził się 14 marca 1843 roku, w małym miasteczku La Capelle na północy Francji. Do szkoły średniej uczęszczał do Kolegium w Hazebrouck, gdzie, jak wspomina, w wigilijny wieczór 1856 roku odkrył swoje powołanie kapłańskie. Rodzice byli przeciwni wstąpieniu syna do seminarium, dlatego po zdaniu matury wysłali go na studia do Paryża. Młody Leon rozpoczął studia na Politechnice w 1859 roku, aby wkrótce porzucić je dla paryskiej Sorbony, na której zaczął studiować prawo. Zamiłowanie do prawa okazało się na tyle trwałe, że zaowocowało doktoratem. Po ukończeniu studiów Leon udaje się w podróż ze swoim serdecznym przyjacielem – Leonem Palustre’m, w trakcie której odwiedzili wspólnie m.in.: Szwajcarię, Włochy, Grecję, Egipt, Ziemię Świętą oraz Rzym. W trakcie pobytu
w Rzymie przyszły założyciel Sercanów wziął udział w audiencji u papieża Piusa IX.
Po powrocie z podróży do domu rodzinnego pragnienie powołania kapłańskiego nie ustaje, dlatego pomimo sprzeciwu ze strony rodziców postanawia wcielić je w życie.
Ponownie udaje się do Wiecznego Miasta, gdzie podejmuje studia we francuskim Seminarium Duchownym Św. Klary.
Droga Kapłańska i zakonna
W seminarium mottem życiowym przyszłego księdza stały się słowa z Listu
do Hebrajczyków (10,7) i Psalmu 40 (7-9): „Oto idę Boże aby pełnić Twoją wolę”.
19 grudnia 1868 roku, w IV Niedzielę Adwentu, w Bazylice św. Jana na Lateranie przyjmuje święcenia kapłańskie. Niedługo później, w roku 1869 został jednym z 24 stenografów Soboru Watykańskiego I. W roku 1870 sobór został zawieszony,
a ks. Dehon ukończył studia teologiczne i Prawo Kanoniczne z tytułem doktora obojga praw.. Wkrótce wrócił do Francji, gdzie biskup skierował go do pracy w Saint Quentin.
Jako młody wikary w Saint-Quentin od początku angażował się w działalność społeczną - stworzył patronat św. Józefa, a także podjął wiele potrzebnych inicjatyw w trosce o rozwój młodzieży oraz pracodawców. Był niezwykle wrażliwy na problemy społeczne
i rozwarstwienie materialne ówczesnego świata. W dobie dynamicznego i miejscami niezwykle agresywnego rozwoju industrialnego, ogromnej przepaści materialnej między bogatymi, a biednymi ks. Dehon starał się przede wszystkim pełnić swoją posługę poprzez służenie i głoszenie żywej Ewangelii, zarówno ówczesnym pracodawcom, jak i zwykłym ludziom - pracownikom. Dzięki jego wysiłkom
i współpracy z miejscową ludnością powstał dom dla młodzieży
z biblioteką, czytelnią i salą sportową. Wspierał duszpasterstwo pracodawców, których uwrażliwiał na problemy społeczne i zachęcał do działania w duchu społecznej nauki Kościoła, a także pisał oraz opracowywał materiały dla księży, którzy również mieli zająć się posługą wśród ludzi pracy.
Mistyk Serca Jezusa wrażliwy na kwestie społeczne
W roku 1877 został Kapelanem Zgromadzenia Służebnic Serca Jezusowego. Siostry w swojej duchowości przejawiały wiele elementów, które bardzo ujęły ks. Dehona - szczególnie wynagrodzenie Sercu Jezusa zniewag - zwłaszcza tych, które wynikały z niesprawiedliwości społecznych. W sercu miał pragnienie, aby wynagradzać Bogu krzywdy nie tylko poprzez adorację Najświętszego Sakramentu, ale także poprzez posługę na rzecz najsłabszych i bezbronnych. W tym celu zapragnął założyć własne zgromadzenie.
Po czasie długich przemyśleń, w Uroczystość Serca Pana Jezusa uzyskał aprobatę ustną, a 14 lipca 1877 roku pisemną na powołanie nowego zgromadzenia - Oblatów Najświętszego Serca Pana Jezusa. W kolejnym roku ks. Dehon, po odbyciu rocznego nowicjatu, złożył swoje pierwsze śluby 28 czerwca 1878 roku w Zgromadzeniu zostając
ks. Janem od Serca Jezusowego. Rozwijający się zakon oraz utworzone kolegium św. Jana było miejscem, gdzie spotykało się wiele bractw, a ks. Dehon wdrażał
w życie swoje ideały i pragnienia poświęcania się dla ludzi pracy.
W roku 1883 w wyniku splotu wielu wydarzeń Stolica Apostolska rozwiązał istniejące zgromadzenie, by już w 1885 roku zatwierdzić nowe Zgromadzenie Księży Najświętszego Serca Jezusowego. W czasie pierwszej kapituły generalnej
ks. Dehon wraz z kilkoma współbraćmi złożył śluby wieczyste i został wybrany pierwszym generałem zgromadzenia. Szerząc wartości chrześcijańskie wśród pracodawców oraz pracowników, zgromadzenie zataczało coraz szersze kręgi, zajmowało się nie tylko ewangelizacją, ale też edukacją robotników
i przedsiębiorców. W celu szerszej edukacji i ewangelizacji świata pracy ks. Dehon napisał m.in. “Chrześcijański podręcznik nauki społecznej”, który został przetłumaczony na wiele języków (m.in. włoski, hiszpański, a nawet arabski).
Po wybuchu I Wojny Światowej został ewakuowany do Enghien, a następnie do Brukseli. Wkrótce przedstawił papieżowi plany budowy kościoła Najświętszego Serca Jezusowego (Sacro Cuore di CristoRe) w Rzymie, co spotkało się z przychylnym przyjęciem. Kamień węgielny został poświęcony 18 maja 1920 roku, natomiast poświęcenie kościoła nastąpiło
w 1922 roku. Pomimo upływających lat jeszcze mocniej zintensyfikował prowadzone działania - wszak w jubileuszowym roku 1925 w planach było przeniesienie Domu Generalnego do Rzymu, kontynuacja budowy Bazyliki oraz IX Kapituła.
Narodziny do wieczności
Niestety, osłabiony i chory ks. Dehon, zmarł 12 sierpnia 1925 roku w swoim pokoju w Domu Macierzystym w Brukseli. Jego ostatnimi słowami było:
“dla Niego żyję i dla Niego umieram” wypowiedziane w stronę obrazu Serca Jezusowego.
W 1952 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny założyciela Księży Sercanów. Następnie po kilkudziesięciu latach w 1997 roku uznano heroiczność jego cnót oraz cud za jego wstawiennictwem. Pomyślnym finałem zakończonego procesu beatyfikacyjnego było wyznaczenie przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych
w 2004 roku daty beatyfikacji Ks. Dehona na 24 kwietnia 2005 roku. Ze względu na śmierć papieża Jana Pawła II beatyfikacja została przełożona na czas nieokreślony.
Papież Franciszek tak powiedział na temat ks. Dehona „To, co mnie zawsze uderza w Leonie Dehonie, to jego modlitwa, którą zalecał odmawiać przed Najświętszym Sakramentem, codziennie, za Kościół i o jedność w nim i nawet wychodząc na ulicę, modlił się”. Podkreślił, że dla tego sługi Bożego modlitwa nie była stratą czasu, nawet jeśli było dużo pracy. „Modlitwa jest bowiem dobrym sposobem straty czasu, w duchu miłosierdzia”
